Ergens rond de boekenweek van 2019, toen ik nog nooit van Corona had gehoord, kocht ik dit boek van Peter Buwalda. Ik heb het stuk gelezen en vond het overweldigend goed. Terecht krijgt de schrijver veel lof toegezwaaid. Hij verzint zinnen die je soms drie keer moet lezen om ze ten volle te begrijpen. Tegelijk sleurt ie je mee in de gebeurtenissen, die variëren van alledaags tot absurd, en je wilt het boek eigenlijk niet meer wegleggen. Een kunstwerk vind ik het. Wat het voor mij extra bijzonder maakt is dat ik leef in Enschede Noord en daar zelf ook de vuurwerkramp heb meegemaakt. Bijzonder om plaatsen die je goed kent, in een roman terug te vinden. Waarbij je ook ziet dat de grens tussen waarheid en verzinsels een hele subtiele is. Ik had wat gemengde gevoelens toen ik hetzelfde boek onlangs bij de kringloop in de ramsj zag voor zo weinig geld, dat het boek daar niet eens voor gedrukt kan worden. Verdriet omdat een kunstwerk als dit een beter lot verdient. Gelatenheid omdat dit nu eenmaal “is wat het is”. Maar ook een sprankje hoop, dat het werk nu een (nog) groter publiek bereikt..iedereen die het kan, moet dit lezen.