Dat had je nooit kunnen bedenken. Stel je voor dat je niet zoveel mogelijkheden had om op afstand met elkaar te communiceren. Laten we zeggen, geen internet. Geen mobiele telefoon, dus.

De eerste schepen van de Oost Indië Compagnie kwamen aan in Amsterdam. De bemanning was gehalveerd, velen waren onderweg, gedurende een zeiltocht van een week of acht, overleden. Verhalen over een vreemde ziekte deden de ronde, en kwamen heel langzaam dichterbij. Veel van die verhalen werden afgedaan als onzin, visserslatijn. Logisch ook, want je had niks gezien. Voor iemand uit bijvoorbeeld Vriezenveen was Amsterdam ver weg. Laat staan, de verre oorden waar die zeelui het dan over hadden.

Tegen de tijd dat je begon te beseffen dat er echt iets heel erg mis was, waren er al veel –heel veel- slachtoffers gevallen. Ja, er waren heelmeesters, en er waren er bij die echt de juiste dingen deden. Maar het was een oneerlijke strijd. Want waar vocht je tegen? Mensen werden ziek en gingen dood. Een enkeling overleefde. Sla Wikipedia er maar eens op na. Er zijn al veel ziektes geweest die de mensheid hebben gedecimeerd.

Nu zijn we een stuk slimmer en hebben we dus al die middelen tot onze beschikking, die het mogelijk maken dat we heel snel weten dat er iets mis is. Toch doet hetzelfde fenomeen zich voor. Vriezenveen mag dan dichtbij klinken, Wuhan is een heel end weg. Het heeft weken, zo niet maanden, geduurd voordat we ons realiseerden dat het menens is.

Er zijn belangrijke verschillen. We zijn goed georganiseerd. Medici zijn al begonnen met het ontwikkelen van vaccin – ja, dat gaat even duren, maar deze pandemie zal geen miljoenen levens eisen. Niet dat het niet ernstig is – dat is het zeker, daar hoef ik je niet van te overtuigen.

We zijn zoveel mogelijk thuis. Wie daar kan werken, werkt. Iedereen probeert zijn of haar bijdrage te leveren. We zijn, ongewild, een nieuw hoofdstuk in Wikipedia aan het vullen.

Ik wens iedereen gezondheid toe