In een tjokvolle trein waarin ik de mazzel heb dat ik een plaatsje heb waar ik kan zitten en typen, heb ik toch het gevoel dat er tegelijkertijd over mijn schouder wordt meegelezen. Gelukkig heeft de man naast me zijn eigen digitale speeltje dat hem bezighoud. De rest zit of staat er weliswaar dicht omheen maar lijkt ook geen oog voor me te hebben. Nog niet, dat mag pas als dit verhaal weer netjes gebundeld bij de rest van de pennevruchten, bij de boekhandel ligt. En dan is ie niet gratis natuurlijk. Voor niks gaat de zon op.

Vanmorgen heb ik, net als gisteren, veel op internet gesurfd en gekeken naar wat voor auto ik wil. Want ik wil mijn huidige auto niet meer, ook al doet-ie het nog steeds en ook al heb ik eigenlijk helemaal geen geld voor een nieuwe auto. Nou en, ik kan er toch zeker wel naar blijven zoeken. En erover schrijven.

Mijn huidige merk (ik zal geen namen noemen) doet het overigens best. Maar mijn excuus is, dat ik graag meer luxe wil, in de vorm van: beter zitcomfort, dus een hogere instap dan die ik nu heb. Het in de auto ploffen is natuurlijk geen enkel probleem, maar het jezelf eruit hijsen, dat wordt steeds lastiger. En dan heb ik daar zelf nog minder moeite mee dan mijn arme vrouw..

Maar dat is niet mijn enige uitvlucht. Nee, ik wil meer luxe, in de vorm van centrale portiervergrendeling inclusief afstandbediening. Die het ook gewoon doet, dan.

En verder vind ik het fijn als ik weer eens elektrisch bedienbare ruiten op mijn auto aantref. Het gedoe met dat lamme armpje daar wil ik wel vanaf.

Een fijne audio installatie, liefst een met een usb-aansluiting, dat zie ik ook wel zitten. Ja, en veel ruimte natuurlijk. Er moeten 3 opgroeiende kinderen mee en die vreten ruimte (en niet alleen ruimte).

Een trekhaak is een flinke pre. En dat geldt zeker voor de inhoud van de motor, minimaal een 1600 en het liefst benzine.

Eigenlijk vind ik 5 ruime zitplaatsen aan de krappe kant. Ik moet ook weleens wat extra mensen meenemen, zaterdags bijvoorbeeld, van en naar het sportveld. Ja, dan moet ik altijd rijden hoor, ik ben echt de enige. Ik doe het graag, maar dan wel een beetje comfortabel natuurlijk.

En wat staat me dan tegen aan mijn huidige heilige koe? Ten eerste vallen de vlekken (de verf) er hier en daar af.

Ten tweede heeft ie schade opgelopen, mooi is dus anders.

In de bekleding zijn reusachtige gaten gevallen. De stoelkussens zijn hard als steen geworden. De versnellingspook hangt met een tierib vast. Het contactslot functioneert niet meer zoals het was ontworpen en daardoor heb ik aan veiligheid ingeboet.

Maar het goede nieuws is dat ie nog steeds rijdt. En goed ook. Met een volle tank rijd je zo vanaf hier voorbij Parijs. En ja, dat is ook wat waard.

Dus dat wordt een nieuwe! Ahem, 2 handsje dan, of nog beter: een “occasion”, dat klinkt beter. En ooooh wat heb ik een mooie gezien, de een nog fraaier dan de andere. En zo op het eerste gezicht soms nog betaalbaar ook.

Dus wat let me?  Mijn ongelooflijk calvinistische inslag, dat belet me. Ik mag helemaal niet genieten in dit leven,en waarschijnlijk ook niet in een volgend leven. Lijden zal je!

Nou daar heb ik dus flink de balen van. Ik wil ook weleens zonder nadenken gewoon handelen, een beetje zoals ik schrijf: we zien wel waar het op uit draait.

Maar kun je ze wel vertrouwen, die autohandelaren? Koop je niet te gauw een ongelooflijke kat in de zak? En als je dat gedaan hebt, ben je dan niet nog slechter af dan nu? 

Niets menselijks is mij vreemd, behalve dan het ondernemerschap. Ik werk niet voor niets mijn hele leven al in de dienstverlenende sector. Ik kan niet anders. Ik ben er om u te dienen. Ik kan er alleen maar over klagen, ik kan het niet wezenlijk omdraaien.

Dus daar sta ik te stuntelen aan de onderhandeltafel. Ik zie de begeerde vierwieler (die had ik allang op het oog) maar die is me veel te duur. Ik wil wat van de prijs af he. Maar ja, dat heeft de sluwe verkoper allang in de gaten. Hoe ik ook probeerde de twinkeling van de begeerte in mijn ogen te verbergen, niets helpt.

“En wat had u dan in gedachten?” vraagt de man in zijn krijtstreepjes pak. “Nou, ik zou zeggen zo’n 10 procent eraf” hoor ik mezelf zeggen en ik heb meteen spijt.

“Kijk, als ik dat ga doen dan kan ik er net zo goed mee ophouden. Ik moet er ook iets aan verdienen nietwaar.”

En zo keuvelen we nog even verder maar we komen niet tot elkaar. Het beste wat ik eruit kan slepen is een bosje bloemen en dat is me echt te weinig. Bovendien krijgt iedereen bloemen bij zijn nieuwe auto. Soms denk ik wel dat die ook als excuus zijn bedoeld, zo van: Alsjeblieft, succes met dat rotding en hierbij bied ik mijn welgemeende excuses aan omdat ik je een enorme roestbak heb verkocht”

En wat moet ik nou? Ik heb nog steeds geen nieuwe auto. En ik moet een nieuwe want dat moet. Heel nodig.

Geef me nog een beetje tijd. Ik struin nog wat websites af en ik ga een strategie bedenken. Ik ga me verlekkeren aan al dat fraais. Ik ga een top tien wensenlijstje maken.

En dan maak ik een keuze. Ik ga naar de dealer. Ik vraag hem naar de auto. Hij geeft me de sleutels. Ik reken af en ik rij ermee weg.

Zo simpel is dat.