Ik ben in mijn tuin, die ik nu alweer voor het derde jaar onderhoud. Het oorspronkelijke ontwerp vond ik beslist niet lelijk, ik ben daarop gaan voorborduren en leg hier en daar de accenten wat anders. Nu een paar vlinderstruiken geplant waar eerder olijfboompjes stonde. Van die boompjes die ooit in een pot stonden en waarvan ik dacht dat ze nooit meer gaan groeien. Dat blijkt niet waar te zijn, zet je ze vrij in de grond, dan worden ze echt wel een stuk groter. Een olijfboom wordt heel erg
oud, en voordat ze vrucht gaan dragen ben je tientallen jaren verder. Dat zal wel niet gaan lukken, maar ik heb ze wel een ander plekje in de tuin gegeven, waar ik een soort “mediterraans” terras creëer. Het staat warempel nog goed ook.
Zoals het de Nederlandse lente betaamt is het op dit moment-het is 3 april- fris, waar we eerder in maart en zelfs in februari al dik boven de 20 graden hebben genoteerd. Deze wisselvalligheid begint alweer gewoon te worden. Waar we vroeger wel een echt onderscheid zagen, in februari de schaatsverenigingen nog overuren draaiden en in april de lente echt begon, loopt het nu allemaal een beetje door elkaar heen. Men wil de zomertijd afschaffen. Dat schijnt op Europees niveau al af gekaart te zijn. Een kwestie van tijd, zo lijkt het. Er loopt een merkwaardige parallel met het verdwijnen van de seizoenen. Regen en wind hoort niet meer alleen bij de herfst, matige vorst zien we vaker in mei dan in december. Schaffen we de seizoenen dan ook maar meteen af?
Gisteravond zat ik met genoegen te kijken naar Ilja Gort op televisie, hij was op bezoek in Toledo in Spanje. Liep helemaal lyrisch te doen over een saffraan-plantage, een middeleeuwse manier van wijn verbouwen, en ook iets met zwaardvechten, wat uit die streek schijnt te komen, net als het beroemde verhaal van Don Quichotte. Wat ik vooral zie in dat soort televisie is de energie die Ilja legt in zijn presentatie, het schijnbare gemak waarmee hij de dingen doet, en vooral natuurlijk de passie die hij uitstraalt voor zijn vak. Ik vermoed dat hij ook graag die mensen bezoekt die eenzelfde liefde voor hun vak koesteren als hijzelf, dat het daarom zo natuurlijk overkomt. (weet ik veel hoeveel takes ze nodig hebben om het zo in beeld te krijgen) Ik kijk er graag naar en kan niet ontkennen dat ik, hoe misplaatst ook, wat jaloers ben. Ik wil ook met zo’n kek autootje leuke plekjes bezoeken denk ik dan. Ze zien me aankomen.
Ik zie de eerste lootjes van het-onkruid-wiens-naam-niet-genoemd-mag-worden uit de grond steken en ik trek ze er onmiddellijk weer uit. Wetend dat dit wezen onder de grond woekert als een idioot en nog vele, vele pogingen zal doen boven het maaiveld uit te steken. Ik, Don Quichotte, verklaar hem als sinds drie jaar de oorlog. Vrij naar Churchill: “We shall defend our garden and we shall never surrender”. Wat mij weer brengt bij de Britten, die ook alweer drie jaar aan het eikelen zijn over de welles-nietes-brexit-en-hoe-dan. Wil je mijn idee daarover weten? Ach je bent nu toch al zover gekomen. Kijk, Theresa May wordt nu verguisd, en haar wordt van alles en nog wat verweten. Maar wat nu als blijkt dat er van uitstel afstel gaat komen? Helemaal geen Brexit dus en de “redding” van de Europese Unie? May die de geschiedenis ingaat als de redder des Vaderlands? Eind goed al goed?
Dan verdiend ze toch zeker een standbeeld? Ik weet nog wel een mooie plek, bij een Mc Donalds restaurant in Best. Niet in mijn achtertuin, in ieder geval.