Je kent het wel, je weet zeker dat het daar ligt. Want daar berg je het altijd op. Licht autistisch trekje van me, maar ik weet zeker dat het bij jou ook zo werkt. Je hebt ergens een plek voor. Sommige mensen zijn daarin heel netjes en gestructureerd-dat geldt niet voor mij. Ook ben ik geen Guust Flater die z’n hele huis onder de geeltjes heeft geplakt-maar zelfs Guust weet waar-vraag hem waar iets is en hij pakt het meteen op.

Tenminste, als niet iemand anders “zijn zooi” heeft opgeruimd Dan werkt het systeem niet meer.

Nu ben ik dan mijn tondeuse kwijt. Daar heb ik er maar een van, die ligt, inderdaad, altijd op hetzelfde plekje, maar nu dus niet. Al dagen niet. Ik loop inmiddels met een sinds 8 dagen ongeschoren hoofd (een kapper heeft mij al sinds mijn vroeg intredende kaalheid al een jaar of 20 niet meer gezien) en het irriteert me. Ik sta op het punt naar de winkel te gaan en een nieuwe te kopen. Waar is dat godvergeten ding? De “usual suspects” –mijn kinderen- weten van niets, of spelen de vermoorde onschuld. Daar heb ik helemaal niets aan.

Kan er niets aan doen dat ik nu even moet denken aan ons nieuwe kantoorbeleid.

10 jaar nadat de meeste bedrijven hebben toegegeven dat het niet werkt en er daarom van zijn afgestapt, introduceren ze bij ons het “flexwerken”. Compleet met flexplekken, vlekkenplannen, persoonlijke lockers (1 plekje voor al je zooi!) en jawel de “clean desk policy”. Geweldig ook hoe al die management taal tegenwoordig verengelst is. Laten we dit nog eens proberen uit te leggen maar nu in echt Nederlands.

We gaan, een decennium later dan de bedrijven die er inmiddels weer van zijn afgestapt, aan de “flexibele werkplekken” –waarbij er steeds precies te weinig bureaus zijn voor het aantal medewerkers. Om te voorkomen dat de vroegste vogels de mooiste plekjes inpikken, bedenken we regels, zoals: je mag niet op de “vlek” van een ander team gaan zitten . Zie de “vlek” als het domein van een team collega’s die met net iets anders bezig zijn waarvan jij net te weinig verstand hebt-en nooit zult krijgen, want je wordt geacht ergens anders te gaan zitten. Op de gang of zo, of op de trap is nog wel plaats. Je heb toch een laptop? Nou dan.

Omdat we een “schone werkplek beleid” voeren worden aantekeningen-hoe waardevol ze ook kunnen zijn voor je collega’s van hetzelfde domein-rücksichtslos verwijderd in de papierversnipperaar. Er zou eens, God verhoede, een password op kunnen staan.

Een papierloos kantoor-het is een utopie. Je blijft ernaar streven maar je weet dat het nooit helemaal zal lukken. Zonder geintjes op het prikbord, telefoonnotities, instructies wordt het wel heel klinisch allemaal. En wat dacht je van rapporten langer dan laten we zeggen 10 pagina’s. Hoe vaak lees je die zonder de print knop te gebruiken? Als ik dit betoog te lang maak, lees je het al niet meer!

Je krijgt een persoonlijke kluis. Daar gaat alle persoonsgebonden materiaal in die je niet mee wil nemen en die je al helemaal niet op de die dag door jou gebruikte werkplek wilt achterlaten.

Kan ik die kluis niet mee naar huis nemen? Dan heb ik tenminste een veilig plekje voor mijn tondeuse. Zodat ie geen pootjes krijgt.