Terwijl ik “in een webex (*) call zat” werd ik gebeld door mijn dochter. Ik nam op, om haar even kort mee te delen dat ik zo snel mogelijk zou terugbellen. Maar ik hoorde tranen. En dan hang je niet op, het is je dochter.

Een volwassen meid, al enige jaren studerend en niet meer thuis wonend. Ik hoorde haar aan maar had geen troostende woorden paraat. Even tussendoor “appen” dat ik “zo weer deelneem aan de webex” wachtte ik tot ze uitgesnotterd was. Ik prevelde iets lief bedoeld onverstaanbaars en beloofde dat ik zo snel mogelijk weer contact op zou nemen. Mijn “webex werk” moest immers af. Dat duurde niet meer lang. Mijn focus was verdwenen. En dat zal “die aan de andere kant van de lijn” ook wel door hebben gehad.

Dus naar beneden. Daar zat n trots mannetje (haar broertje) met een nieuwe ukelele die ik echt eerst moest bekijken. Ik kan dan niet ineens blij zijn en weet dat ik zijn “nieuwtje”verstier. Ik doe wel eerst een poging hem te helpen het ding te stemmen. Mijn vrouw is nog aan het bellen en kan me niet te woord staan.

Na haar telefoongesprek drop ik de mededeling. Ze kijkt me ongelovig aan en belt direct zelf onze dochter. Zij heeft een groter hart en veel meer woorden die troost en richting geven dan ik ooit kan verzinnen.

Het is liefdesverdriet. Die van je kind doet minstens zo zeer lijkt het wel. Of ben ik gewoon oud aan het worden?

(*) webex is een video-bel dienst van Cisco. Onmisbaar geworden sinds de Corona-uitbraak. Ja, ik werk thuis.